دوست گرامی انسان تنها پای به دنیای ناشناخته گذاشت ، هر کدام از سویی رنج که امد ، انسان ها به هم نزدیک شدند. با هم خندیدن و با هم گریستن را در غارهای تاریک تجربه نمودند و دست در دست هم ، خانه های چوبی بر فراز درختان تنومند بنا نهادند. دلی که می شکست ، انسان نخستین ، بی وازه ای کلام ، می کوشید آلام هم نوع را درچاهدان نگاهش فروکشد. اما امروز من و تو ، می توانیم دردها را با هزاران رنگ به اشتراک گذاریم . انبوه غم که امروز بر چهره هم نوعانمان غبار تنهایی کشیده است، ما را برآن داشت تا بر آن شویم ، چنان نسیمی بوزد که از روزنه نگاه غبارآلود کودکان و مادران سرزمین مان وارد شویم و لبخند را بر بال قاصدک ها بنشانیم و به کلبه های متروکشان هدیه دهیم . بر این باوریم که این درد مشترک هرگز جدا جدا درمان نمی شود پس همراه شو عزیز